Zaczarowana Genua

Czy może ja zaczarowana Genuą 😉 Nieeeważne. Przed wyjazdem nie miałam o niej bladego pojęcia a przecież tutaj urodził się Krzysztof Kolumb. Wiem, wiem Ameryki nie odkryłam 😉

Od początku traktowałam ją jako tranzyt a okazało się, że skradła moje serducho. Ja to chyba tak mam, albo miłość na zabój, albo beznamiętność. Przykładem może być Wenecja. Ja nieczuła a inni się nad nią rozpływają 🙂 Nie mówię, że mi się nie podobała. No ale o gustach się nie dyskutuje 😉

Hotel okazał się strzałem w 10-tkę
ale na jedną noc. Pokoje czyste. W pokoju łazienka. Czyste ręczniki.
Jedyne do czego można się 'czepić’ to śniadanie – na słodko, bleee.
Niestety hotel położony przy głównej ulicy i o długim spaniu nie ma mowy. Wraz ze wschodem słońca ożywa również ulica.

Szybkie odświeżenie się i idziemy coś zjeść i czegoś się napić. Ceny nie są przyjazne ale co tam. Piwo i pizza smakują wybornie. Jest już późno, ulica wciąż żyje ale my idziemy spać po męczącym dniu.

…

Następnego dnia rano, po śniadaniu, zaczynamy spacer po Genui. Cel to nie mieć celów 🙂 To śmieszne bo na każde miasto podczas rejsu miałam plan. Tutaj nic … pustka.
Mapę dostajemy w hotelu. Schodzimy Via Balbi, zaglądając w boczne, tajemnicze i czasami kręte uliczki.

Po drodze mijamy Pałac braci Balbich, w którym teraz mieści się uniwersytet.

Za czasów świetności musiał robić wrażenie.

Zbudowany w 1562 r. Jak tylko przekraczamy bramę podnosimy głowy do góry i podziwiamy freski.