SANTORINI - MIASTECZKA W CENTRUM WYSPY

Najbardziej znane na Santorini są białe miasteczka na malowniczym klifie, ale te w głębi wyspy też są warte odwiedzenia. Odkrywanie ich może być niemniej ekscytujące. Z dala od zgiełku i rzeszy turystów możemy poznać tradycyjną architekturę, podpatrzeć codzienne życie mieszkańców i poczuć ich autentyczność.

Pyrgos

Miasteczko dumnie osiadło na zboczach góry Profitis Ilias, co sprawia, że wyróżnia się z daleka. Natomiast z góry zapewnia niesamowite widoki. Mieszkańcy mówią, że jest to ukryta perła w środku wyspy.

Plątaniną wąskich i krętych uliczek trafimy na wzgórze, na którym zbudowano jeden z pięciu weneckich kasteli (ufortyfikowanych osad) na wyspie. Najmłodszy, zbudowany w 1580 r.

Wewnątrz ufortyfikowanego miasta znajdowały się kościoły oraz kamienne domy, ciasno pobudowane obok siebie. Pośrodku stała wieża – gulas, która została zniszczona.

Do zamku prowadziło jedno wejście, co wykorzystywali mieszkańcy do odstraszenia intruzów. Wylewali na nich wrzątek.

Obecnie Pyrgos zachwyca biało niebieską architekturą. Spacerując w górę, wąskimi, brukowanymi uliczkami, zaglądamy do mijanych domostw. Co mnie bardzo dziwi, nie spotkaliśmy żadnego kota.

Z zamku jest fajny widok na lotnisko i startujące samoloty. My akurat trafiliśmy na jakąś wycieczkę i na każdym zdjęciu kogoś widać.

Nam to miasteczko, tak przypadło do gustu, że byliśmy tam na kawę, na coś słodkiego, na obiad, czy na zachód słońca.
Jest tam jakaś autentyczność, urok i klimat, że chce tam się wracać 🙂

Megalochori

Nazwa w tłumaczeniu oznacza dużą wioskę, co nijak się ma do rzeczywistości. Jest ona mała, z dala od gwaru i turystyki. Centralny plac jest jej sercem. Wśród rozłożystych drzew, które dają ukojenie przed upałem, znajdują się tawerny, restauracje i kawiarnie.

Spacerując brukowanymi, wąskimi i krętymi uliczkami można podziwiać stare tradycyjne domy i rezydencje. Istotną cechą tych domostw są wysokie mury, wewnętrzne dziedzińce i solidne drzwi wejściowe.

Podobno miejscowi mieszkańcy, bardziej majętni, dokładają wszelkich starań, aby zachować cechy i piękno tej tradycyjnej osady. Przez co wiele oryginalnych domów, które popadły w ruinę, zostało przywróconych do swojej dawnej świetności.

Spacerując i przechodząc obok tego budynku, podsłuchaliśmy jak (prawdopodobnie) przewodnik, tłumaczył grupce ludzi, że jest to najstarszy budynek w Megalochori. Szkoda, że niszczeje.

Bardzo nam się podobało to tradycyjne miasteczko. Turystów jak na lekarstwo a cisza i spokój jest tylko jego atutem.

Vothonas

W przewodniku wyczytałam, że wioska zbudowana jest po obu stronach stromego wąwozu. Właściwie domy są wykute w skale tegoż wąwozu. Zaciekawiło mnie to i postanowiłam je zobaczyć.

Sam dojazd był niesamowity i robił wrażenie. Do miasteczka prowadzi wąska, kręta droga wśród wysokich wzniesień i skał, które później zmieniły się domy. Dobrze, że to miejsce nie jest znane masowej turystyce, bo nie wiem, czy na drodze zmieściłby się drugi samochód. Im bliżej tym robi się coraz węziej.

Wędrujemy wąskimi, brukowanymi uliczkami, nie spotykając nikogo. Za to, co jakiś czas napotykamy jakiś kościółek. Bardzo tu cicho i spokojnie. Właściwie to w pół godziny złaziliśmy je całe.

Przypomniało mi się, że przewodnik mówił jeszcze o kościele wykutym w skale. Za bardzo wyboru nie ma, bo w wiosce tylko jedna droga. Po chwili marszu znowu się zwęża i w końcu staje się byle jaka.

Pojawiają się pustostany, coraz więcej pustostanów. Tak mi się przynajmniej wydaje, bo posesje są zarośnięte i zaniedbane. Po kilku minutach ślamazarnego marszu się odnajduje. Prowadzą do niego schody. Z góry rozpościerają się niesamowite widoki.

Odwiedziliśmy też Emporio i Mesarię.

Emporio największe na wyspie. W przeszłości centrum handlowe wyspy. Na wzgórzu znajduje się jeden z pięciu kasteli. Prowadzą do niego wąskie i kręte uliczki.